Dashuri në vendin me dëborë

Treni përshkoi tunelin e gjatë në sinorin mes dy krahinave dhe ndali në një stacion sinjalesh, pikërisht aty, ku niste ai që quhej vendi me dëborë. Në anën tjetër të vagonit, një vajzë u ngrit në këmbë dhe uli xhamin e dritares pranë Simamuras. Mandej ajo nxari kryet jashtë dritares dhe klithi në zbrazëtirë:-O zot shef i stacionit... O zot shef i stacionit!... Në këtë e sipër dikush u duk të afrohej me fener në dorë, me një kësulë gëzofi, që i zinte veshët e me një shall, që i vinte gjer te maja e hundës. Pse aq ftohtë bëkërka aty përjashta, foli me vete Simamura, tek vështronte në dritare. Shkretëtirë. Vetëm diku, atje larg, rrëzë malit, ku terri nxinte bardhësinë e dëborës, shquheshin ca banesa të zymta, të ngjashme me baraka, që sipas të gjitha gjasave, duhej të qenë fjetore për puntorët e hekurudhave.-Jam unë, zoti shef! Mirë jeni?
-O Jokoja!... Qënke nisur për në shtëpi, domethënë... Siç e sheh, këtej nga ne acari është shtruar këmbëkryq.
-Me sa di unë, vëllai im i vogël, është këtu tek ju  me punë. Më lejoni t’ju shpreh mirënjohjen time për gjithçka keni bërë për të.
-Për të qenë ai këtu është, vec kam një merak se a do të rezistojë dot apo jo. Është ende i ri, ndaj dhe më vjen keq.
-Pothuajse fare çunak, ndaj do t’ju lutesha ta keni nën kujdes.
-Mos ja keni merakun. Gjer më sot i ka ecur mbarë edhe me punë, edhe me shëndet... Brenda disa ditëve, s’do të marrim dot frymë nga punët e shumta. Ne e dimë se ç’kemi hequr vitin e kaluar! T’ja rrëfejmë varrit! Shembjet e dëborës s’patën të sosur. Trenat vinin e nga vinin ngacnin këtu, rradhë-rradhë mbi shina. Banorëve te fshatrave rreth e qark u doli punë e madhe dh enjë minutë nuk rreshtën së zieri për udhëtarët, që u plasi buza.-Qënkeni veshur tamam si për dimër, zoti shef. Vëllai më shkruante, se madje as jelekun nuk e ka vëne në trup.
-Helbete, është i ri. Dhe mosha e tij s’do t’ja dijë. Djemuria, që thoni ju, kujton se dimri përballohet duke pirë sake. Por i gënjen mendja. Se pastaj sëmuren dhe zënë shtratin. Ja, unë plr veten time kam veshur katër kimono...-Dhe, sakaq, ai ndriqoi fenerin e dorës fjetoret e punëtorve.-Pse edhe im vëlla ka filluar të pijë?-Nuk e kisha fjalën për të...-Po tani ku do të shkoni, zoti shef?-Te mjeku, për të vizituar një plagë, që kam marrë.-Të shkuara!... Edhe pse me katër kimono dhe një pallto përmbi zo, shefi i stacionit, me ç’duket mbërdhinte, se e nërpreu bisedën e tha:-Rrugë të mbarë!