Një komb me “dy fytyra”

Tek nisesh me dëshirën më të madhe për të takuar pjesën tjetër të kombit të lënë jashtë kufirit, të shtohet edhe dëshira e madhe për të udhëtuar në veprën e kohës, “Rrugën e Kombit”. Por dëshira e madhe për të parë këtë vepër përballet me një pritje të madhe. Sikur të mos mjaftonte vetëm pritja, derisa futesh në autostradë, do të jesh shembur nga veshkat, e gjithë organizmi sikur ngrihet në këmbë.

Në biseda e sipër me dy bashkëkombasit tanë, ku ne ishim jo shumë optimistë për këtë vepër, me një buzëqeshje në fytyrë që sikur të thotë, kënaqu me kaq, na thonë: “Kjo autostradë është edhe doktor për veshkat. Deri sa të hysh në autostradë, gurët të janë bluar, dhe i ke gati t’i nxjerrësh”.

Sikur të mos mjaftonte kjo pritje, të duhet të përballesh me një pamje aspak të bukur. Vende-vende të duhet të ecësh në një rrugë dykalimshe që vetëm autostradë nuk mund të quhet. Diku të “kallet data” kur papritur të del para një mace, qen apo kafshë të tjera, kjo si pasojë e mungesës së rrjetës mbrojtëse që i duhet çdo autostrade.

Ndërkohë që ne po kërkojmë rrjetën, vërehet që aty-këtu përgjatë të gjithë rrugës mungojnë brezat mbrojtës. Mungesës së tyre u shtohet edhe dëmtimi i trafikndarëseve, dëmtim që ka sjellë një numër të konsiderueshëm aksidentesh. Rrëshqitja e dherave bën që shpesh herë edhe ato dy korsi që janë të shndërrohen në një, e njëkohësisht në burim aksidentesh. Mungesa e dy korsive vihet re edhe tek disa ura, të cilat akoma nuk kanë përfunduar, ndonëse janë jashtë çdo afati. Një pamje e tillë të ngjall pesimizëm ndaj shtetit mëmë, por jo vetëm. Kjo pamje vështirë të pranohet si një ndërtim i kohës së fundit. Kjo e ka kthyer “Rrugën e Kombit” në një “rrugë vdekjeje”.

Ndërsa afrohesh pikës kufitare të Morinës, ajo me të cilën mund të mburresh me plot gojë, është vepra e tunelit, por edhe ai sikur bie në hije kur hyn në vazhdimin e “Rrugës së Kombit”, në Kosovë.

Një pritje krahë hapur, rrugë e gjerë e me xhepa të shumtë për pushime. E pajisur me trafikndarëse, mbikalime e nënkalime. E pajisur me rrjetë mbrojtëse për të penguar depërtimin e kafshëve të egra apo të buta qofshin, por edhe atë të njeriut. Sinjalistikë bashkëkohore e gjithçka e bën një vepër të tillë të quhet autostradë. Të gjitha këtyre u shtohet edhe gjelbërimi e punëtorët që e mirëmbajnë atë, gjë që në anën e Shqipërisë vështirë, për të mos thënë e pamundur, të gjenden.

E teksa shikon e vlerëson një vepër me dy standarde, me të vetmën gjë që mund të mbysësh keqardhjen, është terreni i vështirë në anën tonë. E ndonëse mundohesh të mbysësh keqardhjen për vete, një pyetje të lind vetvetiu: “Vallë ia vlen kjo rrugë 1 miliard euro?”. 

Bekim Bici