Danjela Bregu, NJË DJALE DHE NJE VAJZË (poezi)

NJË DJALE DHE NJE VAJZË

Një djalë dashuroi një vajzë

e mijëra djaj ju kundërvunë

Vajzën prej flokësh zvarë

 nën pranga të ftohta e vunë.

Vajzën shpesh e këshillonin

se ai e tradhëtonte

 e urrente , e përcmonte

 Se ai për jetë se donte.

Ajo dëgjonte heshtur

e pak nga pak ftohej

 por qante çdo ditë pareshtur,

e përsëri për djalin përgjërohej.

Djajtë si djaj që janë

 i thanë zemrën e djalit të hajë.

 Ajo këtë gjë se pranoi,

 por kryedjalli e detyroi.

Vajza e shihte djalin

 e zemrën prej trupi ja shkuli.

 E shihte tek vdiste

 e bukën me gjak e ngjeu.

Djali s'bërtiti

veç dhëmbët kërciti

 e i tha vec dy fjalë :

- Pse e shkatërron këtë djalë?

Ajo e përlyer në gjak

urdhëroi ta kallnin në varr.

 Ta groposnin sa më thellë të qe e mundur

 të mos mundnin t’i jepnin as një  të puthur.

Kaloi kohë - kohë kaloi

e vajza me djajtë ngjasoi.

 Urreu ,dogji ,shkatërroi

për një moment djalin kujtoi.

Me krahë engjëlli në çast u bë

 e nga toka dëgjoi një zë

iu lut Zotit ta ndihmonte por ,

Zoti mëkataren me inat e shikonte.

Gërmoi tokën si e marrë.

 Po ...po ...ajo duhet ta gjente atë djalë.

Ajo ndjente se e donte

për të botën do shkatërronte.

Por në vend të trupit

ajo gjeti vec ca fjalë:

 " I YTI GJITHMONË DO TË MBETET AI DJALË "

 Ajo mallkoi qau që e vrau.

Madje thonë që mbajti zi.

 Kurrë më s’doli nga shtëpia.

 Kështu thonë :- VDIQ NGA KUJTIMI I TIJ ...

Danjela Bregu